1990 Dünya Kupası için çağdaş kupaların birincisi diyebiliriz. Tüm maçların canlı olarak konutlarımıza geldiği bir turnuvaydı. Oynanan futbolun kalitesi negatif taktiklerin tesiriyle düşse de kupanın müziğinde dediği üzere Bir İtalyan Yazı’ydı.
Maradona’nın ve Arjantin’in 4 yıl evvelkinin bilakis tökezleyerek ilerlediği, Almanların tam manasıyla Panzer kıvamında top oynadığı bir turnuvaydı. İngiltere’nin 1966’dan bu yana birinci kere yarı final oynadığı, Kamerun’un Afrika futbolundaki gelişimi gözümüze soktuğu bir yazdı.
Turnuvanın sonunda mesken sahibi İtalya, üçüncü olmayı başarıyordu. Lakin teselli olarak gol krallığını kazanmışlardı. Toto Schillaci 6 golle tepedeydi. Değişik olan, Sicilyalı’nın bırakın 1 yıl öncesini turnuvadan birkaç ay öncesine kadar ulusal formayı giymemiş olmasıydı. Salvatore ya da herkesin kullandığı kısaltmayla Toto, turnuva başında da Teknik Yönetici Azeglio Vicini’nin başındaki 11’de yoktu. Roberto Baggio bile birinci tercih değilken Juventus’ta oynadığı tek dönemle parlayan bu heyecanlı gol avcısına ne oluyordu ki!
Ama o kısa uzunluklu, ele avuca sığmaz adam ne yaptı etti turnuvanın ilerleyen maçlarında birinci 11’e yerleşti. Sonradan girip kurtardığı maçlar onu kahraman yapmıştı. Hakeme itiraz ederken gözleri büyüyor büyüyordu. Adeta İtalya’nın 90 macerasının simgesine dönüşmüştü Toto.
Bu büyük performansın akabinde bir daha tıpkı düzeyde olmadı. Natürel ki gollerini atmaya devam etti. Lakin güya 90 yazının büyüsü uçmuştu. 1991’de son ulusal maçını oynadı. Dünya Kupası dışında ulusal formayla tek gol atabildi. 29 yaşında İtalya’dan Japonya’ya gitti. 3 yıl daha oynayıp futbolu bıraktı. Palermo’da bir futbol okulu açtı sessizce. Ortada birkaç sefer televizyona çıktı o kadar.
2 hafta evvel sessizce hayatını kaybetti. 60’ıncı doğum gününü kutlayamamıştı. Salvatore Schillaci de ortamızdan ayrıldı. Lakin güya zati 30 yıl evvel gitmişti hayatımızdan. O turnuvayı izlemeyenler için yalnızca bir istatistik olarak kalacak maalesef. İzleyenler ise o mecnun dolu Sicilyalı’yı unutmayacak.