Bartın’da maden ocağında meydana gelen patlamada 41 şehit verdik. Kaza sonrası devletin tepesi olay yerine şahsen gelerek incelemelerde bulunup şehit yakınlarının acılarını paylaştı. Lider Erdoğan yaptığı açıklamada “Amasra’daki maden kazası, yürütmesiyle, yasamasıyla, yargısıyla devletin tüm kurumları tarafından takip edilecek. Hiçbir sorunun karanlıkta, hiçbir ihmalin cezasız kalmaması temin edilecektir.” kelamlarıyla net kararlı duruşunu ortaya koydu.
Yeni Akit Gazetesi müellifi Zekeriya Say’ın 41 şehit verdiğimiz acıyı istismar eden CHP’nin kirli geçmişini kaleme aldığı “Hesap sormayı bırak da vicdan muhasebesi yap!” başlıklı yazısı şu formda;
CHP’nin ‘Milli Şefi’ İsmet İnönü, 2. Dünya Savaşı’nın Türkiye iktisadına yönelik olumsuz tesirini azaltmak maksadıyla 26 Ocak 1940’ta ‘Milli Muhafaza Kanunu’nu çıkararak, ekonomik ve toplumsal ömürle ilgili sıkıyönetim ilan etti. Daha sonra ilgili kanunun 9. hususu üzerinden 26 Şubat 1940’ta kabul edilen “Ereğli Kömür Havzası’ndaki İstihsalatın Artırılması İçin Fiyatlı İş Mükellefiyeti Tesisi Hakkındaki Kararnamesi” ile 15-65 yaş ortası yoksullar zorla madenlere tıktı. Askere alınan gençlerin boşluğunu ise bayanlarla doldurdu. Varlık Vergisi kapsamında yapılan düzenlemeyle, çoğunluğu “Milletin Efendisir” diye gazlanan köylülerden oluşan binlerce fakir insan, tahakkuk eden vergilerini madenlerde çalışarak, vücutlarıyla ödemek zorunda bırakıldı..
“BİR ÇALIŞANIN ANNESİ, BABASI DAHİ ÖLSE MÜSAADE YOKTU”
27 Şubat 1940 ile 1 Eylül 1947’ye kadar “mükellefiyeti’ ismi altında uygulanan bu dayatma ile yalnızca Ereğli Kömür Havzası’nda yaklaşık 60 bin kişi zorla madenlerde çalıştırıldı. Güvenlik önlemlerinin esamisinin okunmadığı, sıhhat, barınma ve beslenme şartlarının sefaletle yarıştığı bu ilkel kaidelerde ve kazma kürek tutamayacak halde madenlere sokulan bu garibanların 601 adedinin vefatı, kayıtlara “iş kazası” olarak geçti. Açlık ve hastalıktan kaç kişinin öldüğü ise bir muamma olarak tarihe geçti. Yaşanan zulmü ‘Son Mükellefler’ ismiyle kitaplaştıran Murat Kara’nın görüştüğü devrin şahidi Şaban Kalmaz bu durumu, “Bir personelin annesi, babası dahi ölse müsaade yoktu” kelamlarıyla özetlemişti.
Türkiye kömür madenciliğinin en büyük facialarından biri de 3 Mart 1992’de, Zonguldak Kozlu’da bulunan taşkömürü madeninde yaşandı. Grizu patlaması sebebiyle meydana gelen faciada, madende mahsur kalan 263 emekçi yanarak öldü. Dönemin koalisyon hükümeti, facianın 5’inci gününde, “Ocakta yangın söndürülemiyor, kömürümüz heba oluyor” diyerek, çalışanların cesetlerini kurtarmaktan vazgeçerek, yangını söndürmek için madenin kapısına duvarlar ördürdü.
“150”DEN FAZLA PERSONELİN CESEDİNE LAKİN 5 YIL SONRA ULAŞILDI
İçeride mahsur bırakılan “150”den fazla personelin cesedine lakin 5 yıl sonra ulaşıldı. Faciada şehit düşen personellerin birkaç kuruşluk tazminatları ödenmezken, tazminat yerine her aileden bir bireye ölen akrabasının yerine madende çalışma imkanı verildi.
Bu elim facia yaşandığında, Süleyman Demirel “Başbakan”, SHP Genel Lideri Erdal İnönü de “Yardımcısı”ydı. Enerji Bakanlığı görevini ise Ersin Faralyalı yürütüyordu. Ne bu üç isim, ne de kabinedeki başka bakanlar, Kozlu’da yaşanan faciadan sonra bırakın sabahlamayı, olay yerine gitmeye bile tenezzül etmedi.
Bu elim kazadan bir yıl sonra, tarihler 28 Nisan 1993’ü gösterdiğinde, Türkiye bu defa öbür bir facia ile sarsıldı. Ümraniye’de bulunan hekimbaşı çöplüğünde, metan gazı sıkışması sonucu büyük bir patlama meydana geldi ve binlerce tonluk çöp yığını, gecekonduların üzerini örttü.
İktidarda tekrar DYP-SHP koalisyonu vardı. Göz nazaran göre gelen bu facia sırasında İstanbul Büyükşehir ve Ümraniye Belediyeleri, SHP’li Liderler tarafından yönetiliyordu. Kozlu’ya gitmeye tenezzül etmeyen Erdal İnönü, bu defa olay yerine gelerek bir müddet kurtarma çalışmalarını izlemekle yetinmişti. “Kurtarma” dediğime bakmayın siz! Faciada 39 kişi hayatını kaybetti. 12’sinin cesedi dahi bulunamadı. Enkazı kaldırmak ise sonraki yıl İBB Başkanlığı koltuğuna oturan Tayyip Erdoğan’a düştü. 1995 yılında, çöp dağlarının bulunduğu ve facianın yaşandığı yer, çocukların oynadığı ve toplumsal tesislerin bulunduğu yeşil bir alan haline dönüştürüldü.
Benzer bir facia da, 17 Ağustos 1999 zelzelesinde yaşandı…
İnsanlar enkaz altında kurtarılmayı beklerken, malum zihniyet devrin “Başbakanı” Bülent Ecevit’i uyandırmaya dahi kıyamadı.
Malum zihniyet, geçmişte yaşanan bu elim facialar karşısındaki acizliğini unuttuğumuzu sandığından olsa gerek…
Kendi devirlerinin özeti olan “Nerde bu devlet, nerde hükümet” formundaki ibret vesikası feryatlar hâlâ kulaklarımızda çınlarken…
MUHALEFETİN ORTAK ACILAR ÜZERİNDEN RANT DEVŞİRMESİ
Şimdilerde, AK Parti iktidarında yaşanan her olayda “Kaza değil cinayet” martavalları okuyarak, ortak acılar üzerinden rant devşirmeye çalışıyor.
Son olarak Bartın’da meydana gelen kazanın çabucak akabinde devletin bütün imkanlarını seferber eden ve kurtarma çalışmaları boyunca kendileri de tam takım hazır bulunan hükümet üyelerinin istifasını istiyor.
Henüz, “teknolojik ziyaret” kılıfıyla ABD’ye giden ve hâlâ gizemini koruyan 8 saatin hesabını bile vermeyen Kemal Kılıçdaroğlu bile, olayın ardından “hesap sormak için geliyorum” diyerek, tüm Türkiye’nin yüreğini dağlayan kazayı siyasi istismar aracı haline getirmeye çalıştı.
Tabii, kelamda helalleşme ismi altında CHP’nin günahlarıyla yüzleştiğini argüman eden Bay Kemal’in bu halini görünce, aklıma üstte anlattığım..
Sırf “beden vergilerini” ödemek için, kaçmasınlar diye ayağında pranga takılarak jandarma nezaretinde aç bi ilaç formda madenlere indirilen çocuklar…
Kömür yanmasın diye kapısı duvarla örülen madenlerde yıllarca rehin bırakılan işçilerin cenazeleri geldi…
Özetle, Bay Kemal illa hesap soracaksa, elinden gelen yapan iktidarı bıraksın da evvel CHP’nin karanlık sicilinin vicdani muhasebesini yapsın!